Ben toch op tijd ??
Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik een mannetje van de tijd ben.
Als we afspreken om 10 uur dan ben ik er om kwart voor tien …
Deze eigenschap heb ik al mijn hele leven en ik voel me daar goed bij.
Ben ik dan nooit eens te laat ??
Natuurlijk ben ik dat wel eens maar dan is de reden vaak pech of een gebeurtenis waar ik part nog deel aan heb.
Zo kan ik mij een afspraak herinneren waarin dit dus faliekant mis ging.
Repeteren met VijfPuntVijf in Almere.
Ik besluit om eens een keer niet via de Houtribdijk te gaan maar via Amsterdam.
Almere heeft net een compleet nieuwe ringweg…
Ga ik dus compleet de mist in !!
De afrit die ik normaal nam , is nu veranderd… Ik eindigde dus in Lelystad !!
Op de terugweg dezelfde grap.
Nu zijn dit soort gebeurtenissen niet goed voor mijn humeur !
Ik pakte nu dus de eerstvolgende afslag om een stukje Almere in te rijden , dan te keren om vervolgens wel de goede kant op te gaan.
Oké , ik was dus geïrriteerd , rij dan misschien een beetje te hard…
Dat heb ik geweten… drie weken later lagen er drie ( !!!!! ) enveloppen van het CJIB op de deurmat.
Drie bekeuringen , binnen drie minuten op een stukje van een paar 100 meter.
Bij elkaar bijna 300 euro !!
Geloof mij, dat ik dus hiervan niet vrolijk was.
Goed , ik ben dus een mannetje van de tijd…
Soms tot ergernis van vrouwlief.
Zij is compleet anders , maar is ook altijd op tijd.
10 uur afspreken ?? Ze is er om 9:59…
In huize Beentjes is altijd bal als we gaan vertrekken…
Ik sta meestal al met mijn jas aan klaar voor vertrek.
Vrouwlief gaat dan eerst naar de achterdeur… Ja , die is dicht !
Dan naar de keuken of het gas wel uit is… Ja , dat is uit !
Schoenen aan , jas aan … oh nee , we moeten eerst nog naar het toilet !!
Oké, daarna handen wassen en dan vragen: “was de achterdeur al dicht??”
In de tijd dat ik in Hoorn woonde en met de trein naar Purmerend ging was het in de ochtend altijd lachen op het perron.
Aangezien ik altijd op tijd was vond ik het leuk om naar andere forensen te kijken.
In die tijd kon je nog koffie ( nou ja , iets wat voor de naam koffie doorging…) halen.
Het waren altijd dezelfde mensen die dat haalden.
Wat dan opvalt is dat iedereen een vast ritueel heeft.
Iedereen staat op dezelfde plek en als er heel toevallig dan iemand anders op die plek staat , zijn ze helemaal uit hun doen…
Het zijn ook dezelfde mensen die altijd komen aanrennen als de trein op het punt van vertrekken staat.
Iedereen in de trein zit het liefste op zijn eigen plek.
Ja , autisme is hier niet onbekend.
Tja , en dan hebben wij zoonlief…
Hij lijkt niet alleen op zijn moeder … hij heeft ook haar genen en streken overgenomen.
Ook hij is een mannetje van de tijd maar net als zijn moeder is de marge altijd erg klein…
In Coronatijd en helaas de avondklok waar we nu in zitten , is het voor een twintiger niet prettig…
Tuurlijk een avondklok geeft een beperking in je bewegingsvrijheid maar de meeste avonden brengen we bijna altijd thuis door.
Zoonlief heeft wel de leeftijd om “avond-activiteiten” te ondernemen.
Natuurlijk weet hij van een eventuele bekeuring…
Vrouwlief en ik zitten op de bank en zien de klok langzaam naar 21:00 uur gaan.
Vreemd genoeg word ik na 20:45 niet eens meer zenuwachtig.
Iets wat ik vroeger me niet kon voorstellen.
Maar zoonlief weet de consequenties als hij na negen uur wordt gepakt…
Je kan de atoomklok er naast zetten maar om 20:59 zien we twee koplampen voor de deur.
Een auto gaat parkeren en als de kerkklok acht keer heeft geslagen en bijna de hamer inzet om voor de negende keer de kerkklok te beroeren , stapt meneer de woning binnen.
Hij kijkt ons heel normaal aan en zegt dan : “ik heb een leuke avond gehad !!”
En zo hoort het.
Mannetje van de tijd…
Ja , dat ben ik.
Mijn werk begint om 8:30 en ik ben bijna altijd ( ja , ik dek mezelf in …) om 8:15 in Beverwijk.
Als het 8:16 is en ik nog niet op mijn werk ben word ik zenuwachtig.
Tja, en dan ga je toch kramp krijgen in je rechterbeen …
Uitermate lastig omdat de weg waar ik op rij streng wordt gecontroleerd…
Ik loop altijd vrouwlief te plagen met haar bekeuringen maar na die drie geintjes in Almere is mijn mond al aardig gesnoerd.
Nee , ik geef tegenwoordig geen gas meer bij.
Ik geniet van mijn uitzicht.
Parallel rijdend naast het Noordzeekanaal zie ik tegenwoordig mega-boten.
Best wel gaaf om te zien.
Ook op de hele weg naar Beverwijk rij ik weer langs de Zaanstreek waar ik bijna mijn hele leven hebt gewoond.
Ruik ik ook weer de stank van de Forbo , die toch weer stiekem vertrouwd ruikt.
Tijd ? het wordt tijd om te stoppen met deze blog … ;-)
Reactie plaatsen
Reacties