Hankjes, Drapjes en het Wiwelfonds

Hankjes, drapjes en het wiwelfonds.

Aaaiiii … en daar werd ik zomaar geconfronteerd over iets waar ik nog niet eerder over had geschreven.
Krijg zomaar via social media een berichtje van een ene Dirk Boombouter !!
En wat hij schreef klopt !!!
Ik vergeet iets over , misschien wel mijn leukste periode achter de toonbank , de leukste fotowinkel van West-Friesland te schrijven !!

FOTO JOS DEKKER.

Het relaas begint in 1995.
Ajax was net wereldkampioen geworden door Gremio te verslaan in Tokyo.
Ik zie een advertentie in een regionale weekblad en besluit te solliciteren en aangezien ik deze baan best wel wil hebben besluit ik zelf de brief maar Wognum te brengen.
Het zou toch zonde zijn als deze brief niet of verkeerd zou worden bezorgd.
Ongeveer een week later word ik gebeld en uitgenodigd voor een gesprek.
Ik had al met Anneke afgesproken dat ik een dure fles wijn zou pakken als ik aangenomen zou worden…
Gesprek verliep leuk en na een “koppie” bij Garm Besseling had ik nog een vervolg-gesprek met de bedrijfsleider.
Ook deze liep voorspoedig en na het afscheid verliet ik de winkel.
Bij het verlaten van de winkel zei een medewerkster tegen mij : “ Nou , wellicht tot erg snel !!!” …
Nu was die laatste opmerking een understatement , want toen ik al vrolijk gestemd thuis kwam , ging mijn telefoon.
Het was Jos , of ik eigenlijk de volgende dag al wilde beginnen !!
Toen Anneke thuis kwam van haar werk stond ik dus voor het raam met in mijn ene hand een fles “Chateauneuf du pape” en in mijn andere hand twee glazen …

De volgende dag stond ik dus in de winkel , draaide en passant meteen een koopavond.
Verkocht ik meteen die dag mijn eerste camera , want ik zou, kost wat het kost, een camera verkopen.
Deze mensen werden dus de gelukkige , nieuwe eigenaren van een echte Minolta Zoom 65 !!
Nadat we de winkel om negen uur hadden gesloten krijg ik meteen mijn eerste salaris.
Het was al het eind van de maand en de salarissen waren al betaald.
Ergo : ik kreeg dus mijn eerste salaris in een echt bruin enveloppe ... cash !!!

Foto Jos Dekker … Wat heb ik daar een hoop lol en plezier gehad en wat heb ik daar een hoop geleerd.
Winkel was echt in segmenten opgebouwd.
Achter de klapdeuren was links de foto-- printer.
Ja ja , toen kwamen de klanten nog binnen met echte fotorolletjes om deze te laten ontwikkelen en te printen !!
Aan de rechterkant was een eet-gedeelte ( of rook-gedeelte , dat mocht toen nog …).
De bedrijfsleider zat aan de rechterkant , meestal aan de pc en hij kon door een gleuf in de wand de winkel in de gaten houden , voor het geval hij moest bijspringen.
In de winkel hadden we natuurlijk een lange toonbank , vitrines met camera’s , telefoons en games en consoles , een mooie grote etalage en een kleine studio voor de bekende pasfoto of familieportretten.
Daarbij natuurlijk een koffiehoek , want dat gaat natuurlijk ook door…

In deze periode heb ik echt de Westfriese mentaliteit leren kennen.
Gewoon no-nonsense gedrag , eerlijk en recht voor zijn raap…

Tijd voor lolletjes?? Echt wel …
Je moest altijd op je hoede zijn…
Zo was ik na een verkoop de bon aan het maken en zo kon het zomaar zijn dat stiekem , vanuit “achter” de prijs werd veranderd.
Had je de camera verkocht voor 149 gulden , verschijnt er in je beeldscherm zomaar de prijs van anderhalf miljoen gulden !!
Na de schrik gaat er dus een nonchalante knik richting “achter”, zie je ineens een paar pretoogjes.

Ook in de winkel heb je de schoonmaak . Wat deden we dan ?
We haalde een winkelwagen bij Appie, hierin konden dan de camera’s en konden we de vitrines reinigen.
Dan is het dus erg grappig , als je een collega overhaalt om in het kinderzitje plaats te nemen.
Minder voor haar was dat we vervolgens de gevulde winkelwagen terug brachten naar Appie Heijn.
Probeer dan maar als volwassene uit zo’n kar te komen…
Ook mooi was de dag van het huwelijk van Willem-Alexander en Maxima.
De toonbank was gevuld met hapjes , oranjebitter , voor de kinderen oranje limonade en natuurlijk was de televisie ook geposteerd op de toonbank !

Ook het contact met de naburige winkels was erg goed en onderling werd ook een hoop lol getrapt.
Zo herinner ik me het inpakken van de auto van de eigenaar van de Bruna met kadopapier.
Hij reed er ook nog mee weg , het ging gelukkig net goed…

In deze periode ben ik echt van West Friesland gaan houden en ben er ook middenin gaan wonen.
“van wie ben je er ientje ??” of “Oh , woon jai in het huis van mantel ?? .
Dat hebben we vaak gehoord en ja ik woon er nog steeds.
Ook in deze periode is onze zoon geboren.
Natuurlijk stond er een foto van hem op de toonbank met de mededeling dat ik dus vader was geworden.
Gevolg was dus dat klanten binnen kwamen met kleine attenties zoals rompertjes , leuke kaarten , gevulde envelopjes en dergelijke.
Dat was heel warm.
Ook kreeg mijn zoon spontaan twee oppasmoeders erbij. Lieve collega’s die je uit de brand hielpen als je plots oppas nodig had…

Toch ben ik ook bij deze winkel weggegaan…
Door een persoonlijk drama heeft Jos besloten om de winkel te verkopen en werden we een onderdeel van een grote keten.
In deze periode kreeg ik ook de mogelijkheid om bij een groothandel van fotografische producten te gaan werken.
En deze kans heb ik ook meteen gegrepen !!
Zoonlief had inmiddels de leeftijd om te gaan sporten , dus de zaterdagen werden nu gevuld door bezoekjes aan de judozaal en later het voetbalveld …

De winkel is helaas niet meer.
Daarvoor is er een brasserie in de plaats gekomen.
Deze heet : Konkeltoid !
Wat mij betreft een prima gekozen naam …
Want konkelen en koppies doen, dat konden we…als de beste !!